post

متاسفانه در  فضای مجازی کنونی (مرتبط با کشور)  به واسطه رشد فناوری اطلاعات در سازمان های مختلف کشور و از سویی عدم رشد متوازن امنیت سایبری با آن شاهد چالش هایی متعدد امنیتی در این فضا هستیم. یکی از چالش هایی که این سالها به وفور در سامانه های سازمان ها ،پرتال های وب مختلف به ویژه پرتال های مرتبط با سازمان های دولتی و غیردولتی (از نهادهای دانشگاهی گرفته تا سازمان های بانکی، موسسات تبلیغاتی و غیره)  گاهی شاهد نقض اشکارحریم خصوصی کاربران و افشای اطلاعات خصوصی مردم در این فضاها است.  

حریم خصوصی در حقیقت از میان اصول امنیتی سه گانه(محرمانگی، صحت و دسترس پذیری) زیرمجموعه  اصل محرمانگی قلمداد می شود که در آن این مسئله مورد توجه است که اطلاعاتی را که یک فرد در اختیار یک مرکز قرار می دهد و این مرکز از آن اطلاعات استفاده می کند و یا آنها را معرض عموم(اعلام عمومی) قرار میدهد باید بر اساس توافقنامه ای باشد که با آن فرد داشته است؛ یعنی که اگر یک فرد در برابر افشای برخی اطلاعاتش مثلا در محیط های عمومی رضایت نداشته باشد، این مرکز مجاز نیست که این نوع اطلاعات فرد را افشا کند.

اگر به عنوان یک کارشناس امنیت دغدغه مند فضای سایبری هر سازمانی را رصد کنید اندک سازمانی را در کشور می یابید که با طرق مختلف با نقض آشکار حریم خصوصی افراد  درگیر نباشد؛ یکی از مهمترین دلایل این امر آگاه نبودن دستندکاران بخش انفورماتیک یا فاوای سازمانهای مختلف با مفهوم حریم خصوصی است و پیامدهای نقض آن است. عمدتا در کشور توافق نامه ای میان مراکز(سازمان ها)  و افراد(کاربران) مبتنی بر معین نمودن حریم خصوصی وجود ندارد و یا اگر هم وجود داشته باشد از سوی دست اندرکاران و یا کاربران جدی گرفته نمی شود و یا آموزش های لازم داده نمی شود.

جهت مشاهده ادامه مطلب به وب نوشت مراجعه کنید.